Dienstbaarheid

Zoals iedere vrije beroepsbeoefenaar wordt de architect geacht tegelijk zijn opdrachtgever en zijn vak te dienen. De potentiële discrepantie tussen beide vormt de essentie van het vrije beroep. En de vrije beroepsbeoefenaar is opgeleid om daarin de juiste balans te vinden en te bewaren. Maar waar van advocaten en medisch specialisten e.d. verondersteld wordt dat ze hun cliënten en patiënten binnen de kaders van de wet, respectievelijk de medische ethiek zo goed mogelijk van dienst zijn, is de communis opinio over architecten een hele andere: zij dienen niet zozeer hun opdrachtgever, maar vooral hun vak, de architectuur, met een sterke nadruk op de esthetische component . En vaak is dat ook zo. Maar met een dergelijke beroepsopvatting kom je niet ver in de bestaande stad, waar ontwerpen realistisch en onderhandelbaar moeten zijn, waar de architect niet alleen maar dienstbaar kan zijn aan zijn vak, maar ook zijn opdrachtgever en de stad, het stedelijk leven moet bedienen. Wil de architect in de bestaande stad een prominente rol spelen, dan kan hij zich niet langer beroepen op de autonomie van de architectuur, maar zal hij die dienstbaar aan de opgave moeten maken. Er is niet alleen behoefte aan goede ideeën, maar ook aan goede service. Gevraagd zijn een open ontwerphouding, de bereidheid tot intensieve  samenwerking  en communicatieve vaardigheden die de ethiek van het vak voor anderen inzichtelijk kunnen maken.